κομμουνιστής και δεν αποκηρύσσω τις ιδέες μου". 24 Φλεβάρη 1951 εκδίδεται η απόφαση του στρατοδικείου. Κρίνονται παμψηφεί ένοχοι με την κατηγορία της "επιδιώξεως εφαρμογής ανατρεπτικών ιδεών" και καταδικάζονται: Ο Νικηφορίδης σε θάνατο και άλλοι σε πολυτείς ποινές φυλάκισης.
αποφασίσαμε συγκεντρώνοντας υπογραφές κάτω από την Εκκληση της Στοκχόλμης, να προωθήσουμε και τη δημιουργία του Δημοκρατικού Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων". Στην ερώτηση του προέδρου του στρατοδικείου: "Τι γνώμη έχεις για το ΚΚΕ και τις πράξεις του;" ο Νικηφορίδης απαντά: "Είμαι
μαθητής ακόμη..και η αριστερά σαν πρώτιστο στα ιδανικά της, είχε, έχει και θα έχει την υπεράσπιση της ειρήνης..αρκετές εκατόμβες νεκρών δημιούργησαν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και ο Εμφύλιος Πόλεμος στη χώρα μας. Γιαυτό και
Φλεβάρη 1951. Είναι η εποχή που η "δημοκρατική" κυβέρνηση Σ.Βενιζέλου (και Γ.Παπανδρεου, Κ.Μητσοτάκη κ.α) έστηνε νέο γύρο ομαδικών δικών και τρομοκρατίας ενάντια σε όποιον αγωνίζεται. Στην απολογία του ο Νικηφορίδης αναφέρει:"Είμαι αριστερός και για τις ιδέες μου αυτές εξορίσθηκα
άντεξε τα βασανιστήρια που ακολούθησαν και την εξαντλητική ανάκριση. Δέκα μέρες μετά τη σύλληψή τον γύρισαν με φορείο πίσω στους δικούς του σε άθλια κατάσταση. Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από τη ζωή. Ηταν το πρώτο θύμα στον αγώνα για την ειρήνη. Η δίκη των φιλειρηνιστών αρχίζει 21
κομμουνιστών" οι οποίοι παραπέμπονται σε δίκη με βαριές κατηγορίες. Στην πραγματικότητα υπήρχε και 15ος συλληφθείς ο οποίος δεν πρόλαβε να φτάσει κατηγορούμενος στο έκτακτο στρατοδικείο. Ηταν ο ΕΠΟΝίτης Μιχάλης Βουτυράς, ο οποίος ήταν παράλυτος από πολιομυελίτιδα. Ο νεαρός δεν
και υπουργό συντονισμού τον ηγέτη του "Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος" Γεώργιο Παπανδρέου και υφυπουργό οικονομικών τον πρωτοεμφανιζόμενο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κρατάει τη σύλληψη των φιλειρηνιστών κρυφή. 18 Γενάρη 1951 ανακοινώνεται με θριαμβολογίες η σύλληψη "14 επικίνδυνων
και προσπαθούν να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων. 31 Δεκέμβρη 1950 και 1η και 2 Γενάρη του 1951 συλλαμβάνονται ο Νίκος Νικηφορίδης και όσοι είχαν διακινήσει ή υπογράψει την Εκκληση της Στοκχόλμης.Η "δημοκρατική" κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου με αντιπρόεδρο
και ο πρώην Μητροπολίτης Κοζάνης, Ιωακείμ. Ο Νικηφορίδης ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της κίνησης. Τον Οκτώβρη του 1950 πήγε στη Θεσσαλονίκη για να μαζέψει υπογραφές κάτω από την Εκκληση της Στοκχόλμης, για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων. Ερχεται σε επαφή με παλιούς ΕΠΟΝίτες
χώρες. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ενέκρινε την Έκκληση της Στοκχόλμης για Ειρήνη, για την πλήρη κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Σε όλο τον κόσμο υπέγραψαν 200 εκατομμύρια άνθρωποι. Υπεύθυνοι για τη συγκέντρωση υπογραφών στην Ελλάδα ήταν ο ποιητής Κώστας Βάρναλης
ο νεαρός αντιστασιακός απολύεται το Γενάρη του 1950. Μόλις στάθηκε στα πόδια του άρχισε να δουλεύει πάλι τον αγώνα, αυτήν την φορά για την εδραίωση της ειρήνης. 15 Μάρτη του 1950, στη Στοκχόλμη, συνήλθε παγκόσμια συνδιάσκεψη ειρήνης με τη συμμετοχή 700 προσωπικοτήτων από δεκάδες
ανθρώπινο κτήνος,ο υπολοχαγός της ΕΣΑ Δημήτριος Ιωαννίδης, ο κατοπινός "αόρατος δικτάτορας"της χούντας. Σχεδόν ετοιμοθάνατος από τα βασανιστήρια, σακατεμένος, με ισχυρό τραύμα στο κεφάλι από τα χτυπήματα, με παράλυτο το ένα πόδι και τυφλός για ένα διάστημα, αλλά χωρίς να λυγίσει,
Στα τέλη του 1948, μόλις συμπλήρωσε τα 20 του χρόνια, μεταφέρεται στο κολαστήριo της Μακρονήσου, όπου θα γνωρίσει όλη τη φρίκη και τα βασανιστήρια. Θα ζήσει τη μεγάλη σφαγή του ΑΕΤΟ, το μεγάλο μακελειό στη Χαράδρα και θα γνωρίσει τους χειρότερους βασανιστές, ανάμεσά τους ένα
Αετόπουλο στην αρχή, και με την ίδρυση της ΕΠΟΝ, σε ηλικία μόλις 15 ετών, γραμματέας ΕΠΟΝ Παγκρατίου. Μετά τα Δεκεμβριανά, συνεχίζει τον αγώνα για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το 1947, μόλις τελείωσε το γυμνάσιο, εξορίστηκε, μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές στην Ικαρία.
Νικηφορίδης είχε γεννηθεί στα προσφυγικά του Βύρωνα το 1928, από γονείς πρόσφυγες, ξεριζωμένους από τη Μικρά Ασία με την καταστροφή του 1922. Στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής,ο Νίκος,μαθητής τότε στο 7ο Γυμνάσιο Παγκρατίου, δραστηριοποιείται από τους πρώτους στην Αντίσταση.