Iσπανία
Η κυβέρνηση των Σάντσεθ-Ιγκλέσιας απαγόρευσε τις διαδηλώσεις για την 8η Μάρτη στο όνομα της "υγειονομικής κατάστασης"
Γυναικείες οργανώσεις καταγγέλλουν πως «θέλουν να μας κάνουν να σωπάσουμε»
Πηγές: "Η εκτέλεση της Ειρήνης – Υπόθεση Νικηφορίδη" – Σπύρος Κουζινόπουλος, Εκδόσεις Καστανιώτη, Νίκος Νικηφορίδης, Μάρτυρας της ειρήνης και της πανανθρώπινης λευτεριάς", Ριζοσπάστης
ειρήνης. Στην χώρα μας, όπου το κράτος δολοφόνησε πριν μερικές δεκαετίες έναν 23χρονο επειδή μάζευε υπογραφές υπερ της ειρήνης, ο αντιπολεμικός αγώνας, για να φύγουν οι ξένες βάσεις,να επιστρέψουν οι Ελληνες φαντάροι που βρίσκονται έξω από τα σύνορα, είναι πιο επίκαιρος απο ποτέ.
απέναντι στην διεθνή κατακραυγή). Μετα τις εκτελέσεις τα νεκρά σώματά τα έριξαν σε ένα λάκκο. Ο Νίκος Νικηφορίδης έγινε σύμβολο αγώνα που ενέπνευσε χιλιάδες και χιλιάδες νέους. Το αίμα του άνοιξε το δρόμο που διάβηκαν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και εκατομμύρια άλλοι αγωνιστές της
"απονομή χάριτος"της βασίλισσας Φρειδερίκης "Φρίκης" Γλύξμπουργκ. Ηταν μια τακτική που η διεφθαρμένη φιλοναζίστρια "Φρίκη" και το μετεμφυλιακό κράτος είχαν εφαρμόσει και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Πρώτα δολοφονούσαν και μετα εμφανιζόταν η ..απονομή χάριτος (επιχείρημα και
με άλλα έξι ανταρτόπουλα που είχαν πιαστεί με τη λήξη του εμφύλιου. Τα τελευταία του λόγια ήταν: "Αγαπημένοι μου, μην κλάψετε για μένα, πεθαίνω για τα ιδανικά της πατρίδας και του σοσιαλισμού και για την ειρήνη". 15 Μάη, δυο μήνες μετά την εκτέλεση, έφθασε στην οικογένειά του η
Αμέσως οργανώνεται παγκόσμια κινητοποίηση για τη σωτηρία του. Οι "δημοκράτες" της κυβέρνησης διαβεβαιώνουν την οικογένεια του Νικηφορίδη ότι δεν πρόκειται να εκτελεστεί. Εννιά μέρες μετά, τη Δευτέρα 5 Μάρτη 1951, στο χώρο εκτελέσεων του Γεντί Κουλέ, ο Νικηφορίδης εκτελείται, μαζί
κομμουνιστής και δεν αποκηρύσσω τις ιδέες μου". 24 Φλεβάρη 1951 εκδίδεται η απόφαση του στρατοδικείου. Κρίνονται παμψηφεί ένοχοι με την κατηγορία της "επιδιώξεως εφαρμογής ανατρεπτικών ιδεών" και καταδικάζονται: Ο Νικηφορίδης σε θάνατο και άλλοι σε πολυτείς ποινές φυλάκισης.
αποφασίσαμε συγκεντρώνοντας υπογραφές κάτω από την Εκκληση της Στοκχόλμης, να προωθήσουμε και τη δημιουργία του Δημοκρατικού Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων". Στην ερώτηση του προέδρου του στρατοδικείου: "Τι γνώμη έχεις για το ΚΚΕ και τις πράξεις του;" ο Νικηφορίδης απαντά: "Είμαι
μαθητής ακόμη..και η αριστερά σαν πρώτιστο στα ιδανικά της, είχε, έχει και θα έχει την υπεράσπιση της ειρήνης..αρκετές εκατόμβες νεκρών δημιούργησαν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και ο Εμφύλιος Πόλεμος στη χώρα μας. Γιαυτό και
Φλεβάρη 1951. Είναι η εποχή που η "δημοκρατική" κυβέρνηση Σ.Βενιζέλου (και Γ.Παπανδρεου, Κ.Μητσοτάκη κ.α) έστηνε νέο γύρο ομαδικών δικών και τρομοκρατίας ενάντια σε όποιον αγωνίζεται. Στην απολογία του ο Νικηφορίδης αναφέρει:"Είμαι αριστερός και για τις ιδέες μου αυτές εξορίσθηκα
άντεξε τα βασανιστήρια που ακολούθησαν και την εξαντλητική ανάκριση. Δέκα μέρες μετά τη σύλληψή τον γύρισαν με φορείο πίσω στους δικούς του σε άθλια κατάσταση. Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από τη ζωή. Ηταν το πρώτο θύμα στον αγώνα για την ειρήνη. Η δίκη των φιλειρηνιστών αρχίζει 21
κομμουνιστών" οι οποίοι παραπέμπονται σε δίκη με βαριές κατηγορίες. Στην πραγματικότητα υπήρχε και 15ος συλληφθείς ο οποίος δεν πρόλαβε να φτάσει κατηγορούμενος στο έκτακτο στρατοδικείο. Ηταν ο ΕΠΟΝίτης Μιχάλης Βουτυράς, ο οποίος ήταν παράλυτος από πολιομυελίτιδα. Ο νεαρός δεν
και υπουργό συντονισμού τον ηγέτη του "Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος" Γεώργιο Παπανδρέου και υφυπουργό οικονομικών τον πρωτοεμφανιζόμενο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κρατάει τη σύλληψη των φιλειρηνιστών κρυφή. 18 Γενάρη 1951 ανακοινώνεται με θριαμβολογίες η σύλληψη "14 επικίνδυνων
και προσπαθούν να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων. 31 Δεκέμβρη 1950 και 1η και 2 Γενάρη του 1951 συλλαμβάνονται ο Νίκος Νικηφορίδης και όσοι είχαν διακινήσει ή υπογράψει την Εκκληση της Στοκχόλμης.Η "δημοκρατική" κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου με αντιπρόεδρο
και ο πρώην Μητροπολίτης Κοζάνης, Ιωακείμ. Ο Νικηφορίδης ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της κίνησης. Τον Οκτώβρη του 1950 πήγε στη Θεσσαλονίκη για να μαζέψει υπογραφές κάτω από την Εκκληση της Στοκχόλμης, για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων. Ερχεται σε επαφή με παλιούς ΕΠΟΝίτες
χώρες. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ενέκρινε την Έκκληση της Στοκχόλμης για Ειρήνη, για την πλήρη κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Σε όλο τον κόσμο υπέγραψαν 200 εκατομμύρια άνθρωποι. Υπεύθυνοι για τη συγκέντρωση υπογραφών στην Ελλάδα ήταν ο ποιητής Κώστας Βάρναλης
ο νεαρός αντιστασιακός απολύεται το Γενάρη του 1950. Μόλις στάθηκε στα πόδια του άρχισε να δουλεύει πάλι τον αγώνα, αυτήν την φορά για την εδραίωση της ειρήνης. 15 Μάρτη του 1950, στη Στοκχόλμη, συνήλθε παγκόσμια συνδιάσκεψη ειρήνης με τη συμμετοχή 700 προσωπικοτήτων από δεκάδες
ανθρώπινο κτήνος,ο υπολοχαγός της ΕΣΑ Δημήτριος Ιωαννίδης, ο κατοπινός "αόρατος δικτάτορας"της χούντας. Σχεδόν ετοιμοθάνατος από τα βασανιστήρια, σακατεμένος, με ισχυρό τραύμα στο κεφάλι από τα χτυπήματα, με παράλυτο το ένα πόδι και τυφλός για ένα διάστημα, αλλά χωρίς να λυγίσει,
Στα τέλη του 1948, μόλις συμπλήρωσε τα 20 του χρόνια, μεταφέρεται στο κολαστήριo της Μακρονήσου, όπου θα γνωρίσει όλη τη φρίκη και τα βασανιστήρια. Θα ζήσει τη μεγάλη σφαγή του ΑΕΤΟ, το μεγάλο μακελειό στη Χαράδρα και θα γνωρίσει τους χειρότερους βασανιστές, ανάμεσά τους ένα